De stoep voor ons kantoor ligt al een tijdje helemaal open. Heeft iets met onderhoud van de gasleidingen te maken. Er stonden twee mannen in de geul die speciaal voor deze werkzaamheden was gegraven. De ene man hoorde ik zeggen: ‘nu heb je het echt helemaal verkloot’. Waarop de andere een grote voorhamer pakte en verwoed in de geul begon te hakken. De eerste man keek goedkeurend toe. Zo makkelijk kan het dus zijn om iets wat helemaal verkloot is weer goed te maken. Gewoon met de botte bijl.
Door een vriend was ik uitgenodigd om naar een concert van Laibach te gaan, hij had een kaartje over. Ik had mijn twijfels over de muziek, maar we zouden vooraf een frietje eten, dat is altijd leuk.
Nou, het was een heftig concert hoor. En ongemakkelijk. Het deel voor de pauze bestond uit een stuk van drie kwartier met een hoog schlagergehalte: een eenvoudige melodie, alsmaar dezelfde herhalende akkoorden en een eenvoudige gemakkelijk mee te zingen positieve tekst. Kortom: tam. Het publiek bleef ook tam m.u.v. een vrouw die vlakbij ons stond (we stonden op het balkon) die echt helemaal uit haar dak ging, maar dan ook echt helemaal.
Tijdens de pauze werd nog een kwartier lang het thema van het eerste stuk op de achtergrond afgespeeld. Maar toen begon het: het was zwart, hard en extreem ongemakkelijk. Veel snel wisselend beeldmateriaal, alles in zwart, wit en rood. Af en toe een verdwaald hakenkruis, marcherende soldaten en ander ongemakkelijk machtsvertoon. Het publiek in de zaal was zonder ook maar een enkele uitzondering wit. Dat konden we van bovenaf goed zien, ook omdat de zaal regelmatig goed was verlicht. Er was ook een meisje in militair uniform. Normaal gesproken vind ik dat wel sexy, maar in deze setting voelde het ongemakkelijk. De muziek: hard, strak en goed. De teksten waren erg zwart en zwaar. De gekke vrouw van de eerste helft stond nu beneden in de zaal te freaken. Zij was wél vermakelijk om naar te kijken. Mensen die achter haar stonden zullen denk ik minder geamuseerd zijn geweest.
Wat te vinden van het concert? Het eerste deel scoorde voor mij maximaal een zes. Het tweede deel scoorde muzikaal gezien zeker een acht, misschien zelfs wel een negen, maar het ongemak maakt het moeilijk om zo’n hoge score te geven. Ik kon nergens met zekerheid bepalen of het alleen maar een provocerende show was of dat hier echt foute mensen op het podium stonden. Het publiek in de zaal was weliswaar wit, maar nergens vlaggen, spreekkoren of foute kleding, waarbij ik weer twijfel in wat voor een rubriek het geüniformeerde meisje viel.
Kortom een concert waarvan ik niet goed weet wat ik ervan vind. Een tweede keer zal ik waarschijnlijk niet gaan. Ook voel ik niet de behoefte om platen van ze gaan kopen of beluisteren. Het was toch de totaalbeleving van beeld en geluid die zoveel indruk op me maakte. Het was hoe dan ook een concert dat ik niet snel zal vergeten.
Het is druk op het werk, ik heb/maak het privé ook druk, maar bovenal is het druk in mijn hoofd. Bij dat laatste is het waarschijnlijk drukker dan noodzakelijk is, maar dat laat zich niet wegredeneren. Bij mij niet. Het gevolg is dat ik ondanks de grote vermoeidheid juist slechter in slaap val en weer veel te vroeg wakker word, al malende over grote problemen die, zodra het weer licht wordt, toch niet zo heel groot blijken te zijn. Maar dan zit je toch weer oververmoeid op het werk. Ik hoefde maar tot twee uur, dat was wel fijn.
afbeelding: Gerd Altmann (Pixabay)
Omdat ik aan het eind van de middag nog een afspraak had in de stad had ik me voorgenomen om een paar uurtjes in een neutrale omgeving te gaan ontstressen. Ik had mijn e-reader meegenomen met wat lichte lectuur en me gezeteld in een van de comfortabele stoelen in de leeshoek van de bieb. Schuin tegenover me zat/lag een man met een tijdschrift op schoot. Ik kon niet zien of hij nu aan het lezen of aan het slapen was, het zag er wel grappig uit. Links van me zat een jongen zeer diep verzonken in een dik boek en recht tegenover me zat een oudere vrouw een kopje koffie te drinken terwijl ze bezig was op haar telefoon.
Wetende dat ik in het verleden al meerdere malen ergens te laat was gekomen omdat ik gevangen had gezeten in een boek stelde ik het alarm (een zacht tingelingeling) op mijn telefoon in op vijf uur. Ik zette de reader aan. Eindelijk ontspanning voor mijn onnodig gespannen hoofd.
Ik was nog maar net begonnen met lezen toen mijn alarm, uren te vroeg, begon te tingelen; ik moest me hebben vergist in het afstellen van de tijd. Tot mijn verbazing zag ik dat de koffiedrinkende mevrouw tegenover me was vervangen voor iemand anders. De doezelende man was zelfs helemaal verdwenen en links van mij lachte een meisje me toe op een manier die ik niet kon duiden. Ik keek op het schermpje van de reader. Deze was, waarschijnlijk al uren eerder, empathisch in de slaapstand gegaan.
Paul McCartney is terug. En hoe. In de aanloop naar de release van zijn nieuwe album ‘Egypt station’ werd hij al behoorlijk gehypet. Zo kon de wereld genieten van zijn Carpool karaoke. Op het moment dat ik het schrijf is dat filmpje al meer dan 32 miljoen keer bekeken en ik moet toegeven, daar zijn er drie van mij bij. De verwachtingen voor het nieuwe album waren bij mij hoog gespannen. Te hoog?
Ik heb het album denk ik nu zo’n twintig keer beluisterd. Aanvankelijk vond ik het maar een mwah-mwah-album, maar na een paar keer begonnen de liedjes leuker en leuker te worden. Het is net als de filmpjes bij de Teletubbies. Die zijn de tweede keer ook altijd leuker. Over het album kan ik kort zijn (het is echt een heel mooi album) ware het niet dat er een liedje is dat roet in het eten gooit: Fuh you.
Allereerst de titel. Als je sommige woorden om wat voor een reden niet wil of durft uit te spreken dan moet je ze niet gebruiken. ‘Fuh you’ vind ik echt een draak van een titel, dat deed Lily Allen duizendmaal beter. Maar het wordt nog erger als we het liedje zelf gaan beluisteren. Veel liedjes van Macca vind ik zo mooi omdat ze heel beeldend zijn geschreven. Het zijn vaak prachtige vertellingen en je hebt helemaal geen videoclips of een grote fantasie nodig om ze zo voor je te zien. Het is heel knap als je zo kunt schrijven. Maar dat heeft nu dus ook zijn keerzijde. Als Paul nu zingt ‘I just wanna know how you feel, I just wanna fuh you, and everyday in every way!’ dan begin ik te gruwelen. Bejaardenseks! Nu heb ik er helemaal niets op tegen als 70-plussers seks hebben, maar ik hoef het niet te weten. Doe dat gewoon in je slaapkamer, gordijnen dicht en het er verder niet over hebben. En al helemaal niet in een liedje op een plaat die ik nog heel wat keren wil gaan draaien.
Paul, bedankt voor het nieuwe album maar als je over een paar jaar (je bent dan intussen 80 jaar) op je nieuwe plaat weer over seks begint dan ga ik dat album echt niet meer kopen. Fuh you!
Jaarlijks worden er in de Beuningse uiterwaarden en in de Slijk-Ewijkse uiterwaarden voorstellingen door theater Over en Weer gegeven. In totaal vier korte toneelstukken, twee aan iedere kant van de rivier, zijn er tijdens een aantal zomeravonden te bekijken. Bezoekers worden dan met het voetveer overgezet zodat iedereen op één avond alle vier de voorstellingen kan zien. De acteurs en de zangers zijn zowel afkomstig van de noord- als de zuidzijde van de Waal. Ook de bezoekers kwamen van beide kanten en beginnen ieder aan hun eigen kant van de rivier met het bekijken van de toneelstukken.
Dit jaar doe ik ook mee. Niet als acteur of zanger, maar als gids om de groepen bezoekers naar de diverse locaties te loodsen. Ook niet onbelangrijk.
Vorige week was er een vrijwilligersbijeenkomst met uitleg. Daar hoorde een voorstelronde bij, waarbij je ook mocht vertellen of je van de Beuningse of de Slijk-Ewijkse kant kwam. Toen ik aan de beurt was zei ik, een beetje flauw, dat ik van de goede kant kwam. Er gebeurden toen twee dingen: er werd geprotesteerd omdat ik zo duidelijk voor een favoriete kant had gekozen. Bovendien bleek uit bijna alle reacties dat iedereen meteen wist dat ik het over de Beuningse kant had terwijl er daar bijna niemand was die ik kende. Zat er ergens misschien nog oud zeer uit een verleden waarvan ik niets wist?
Gisteravond was de eerste voorstelling. De vrijwilligers kregen nog een laatste kleine instructie:’ let bij de kaartcontrole goed op of de bezoeker aan de goede kant van de rivier staat’. Dus toch!
gian080 